Kalabalığın sesini dinledim ne diyor bilmiyorum. Bir şeylere uzaklaştıkça anlamlandıramıyorum. Uzaktayken yabancıyım. İçine girince dâhil oluyorum.Ben bu kalabalığın vazgeçilmez bir parçasıyım.Bunu biliyorum.İşte hayata da böyle tutunuyorum. Bedenin bir merkezi bir bağlantı noktası olduğu halde ruh ve enerjinin hiçbir bağlantısının olamaması ne kadar ilginç.
Karanlıkta yürüyorum önümü görmek mümkün değil. ışığı tutuyorum yolum aydınlanıyor. Sana senden başka kimse ışık tutamaz. Kendi yolunu kendin aydınlat ve ilerle.
Hiç bir şey kendiliğinden olmaz....
